در شب های احیا نائب الزیاره در مشهد الرضا هستم

[ و فرمود : ] آن که به عیب خود نگریست ، ننگریست که عیب دیگرى چیست ، و آن که به روزى خدا خرسندى نمود ، بر آنچه از دستش رفت اندوهگین نبود ، و آن که تیغ ستم آهیخت ، خون خود بدان بریخت ، و آن که در کارها خود را به رنج انداخت ، خویشتن را هلاک ساخت ، و آن که بى‏پروا به موجها در شد غرق گردید ، و آن که به جایهاى بدنام در آمد بدنامى کشید ، و هر که پر گفت راه خطا بسیار پویید ، و آن که بسیار خطا کرد شرم او کم ، و آن که شرمش کم پارسایى‏اش اندک هم ، و آن که پارسایى‏اش اندک ، دلش مرده است ، و آن که دلش مرده است راه به دوزخ برده . و آن که به زشتیهاى مردم نگرد و آن را ناپسند انگارد سپس چنان زشتى را براى خود روا دارد نادانى است و چون و چرایى در نادانى او نیست ، و قناعت مالى است که پایان نیابد ، و آن که یاد مرگ بسیار کند ، از دنیا به اندک خشنود شود ، و آن که دانست گفتارش از کردارش به حساب آید ، جز در آنچه به کار اوست زبان نگشاید . [نهج البلاغه]

»» در شب های احیا نائب الزیاره در مشهد الرضا هستم

روز و شبـــها پیاده رفتـــم تا که بـــه مشهـــد رسیدم             یـــه نظــر گنبـــد طلای رضــا رو مشتاقانه دیـدم
چی بگم من که یک تماشا با دل و با جان من چه کرد             آتش اندر خانه دل زد با سرو سامان من چه کرد
آمدم تا صحـــن و سرایـــه پر از صفـــا در صفـــا دیـــدم             به خدا رضا قسم من هر چه که دیدم رضـا دیدم
مرد و زن حلقه حلقه با هم نشسته و دلخسته بودند              دل به حلقه حلقه زلف امام هشتم بسته بودنـد
تا که هستم محو رضـــا خـــراب ومســت پیمونه شم              عــاشق کاسه های زرین و کوچک سقـــا خونه